مروارید، درخشندگی عجیبی دارد و مادر عباس(ورامینی) آن را بر می دارد. بعدها مادر عباس، خوابش را برای یک نفر تعریف و او این گونه تعبیر می کند که خداوند به تو فرزندی می دهد که نمونه است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی مرکز اسناد، تحقیقات و نشر معارف دفاع مقدس و مجاهدت های سپاه، مادر عباس ورامینی شبی خوابدیده بود، در بیابانی پر رمز و راز، در مقابل تپه ای مملو از مروارید زیبا و درخشنده قرار دارد. مردی روحانی و نورانی نیز با عمامه ای سفید در کنار تپه قدم می زند. وقتی مادر نزدیک تپه می شود، آن مرد نورانی، یکی از مرواریدها را به او نشان می دهد و می گوید؛ این مرواریداز آن توست.
مروارید درخشندگی عجیبی دارد و مادر عباس آن را بر می دارد. بعدها مادر عباس، خوابش را برای یک نفر تعریف و او این گونه تعبیر می کند که خداوند به تو فرزندی می دهد که نمونه است.
سرانجام خواب مادر عباس در ۵ بهمن ۱۳۳۳ تعبیر شد و در ظهر آن روز عباس در تهران چشم به جهان گشود. وی از کودکی شاد، با نشاط، مذهبی، فعال و زرنگ بود. از نوجوانی نیز در دهه اول محرم در خانه دیده نمی شد. دوستان و همسالانش را در محل جمع می کرد و هیئت تشکیل می داد تا به سینه زنی و زنجیر زنی بپردازند. عاشق سیدالشهدا (ع) بود و در محل به او عباس علمدار می گفتند.
او دوره ابتدایی را در مدرسه جعفری، وابسته به جامعه تعلیمات اسلامی – که از مدارس مشهور مذهبی کشور بود – گذراند. دوره متوسطه و دبیرستان را هم در مدرسه علمیه سپری کرد.
پس از گرفتن مدرک دیپلم نیز به سربازی رفت و بعد از خاتمه دوران سربازی، با شرکت در کنکور، در رشته تربیت کودک پذیرفته شد.
عباس ورامینی همزمان با تحصیل، به پرورشگاه ها نیز سر می زد و همچون پدری مهربان به کودکان بی سرپرست خدمت می کرد و به تر و خشک کردن آنان می پرداخت.
پیشتاز تسخیر لانه جاسوسی آمریکا
همزمان با اوج گیری انقلاب، در راهپیمایی ها هم حضور فعال داشت. در آستانه ورود امام خمینی به ایران در بهمن ۱۳۵۷ نیز برای حفظ جان مردم، دربهشت زهرا (س) همراه گروهی از دوستانش تلاش بسیاری کرد.
در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ که دانشجویان مسلمان پیرو خط امام، سفارت آمریکا را تسخیر کردند، عباس اولین کسی بود که وارد لانه جاسوسی شد و او یک سال در آنجا فعالیت کرد و در همان مکان با دختری مذهبی و متعهد آشنا شد و ازدواج کرد.
خطبه عقدشان را حضرت امام در روز مبعث حضرت رسول (ص) خواند و از همان موقع، زندگی بسیار ساده ای را با هم شروع کردند. همسرش نیز زینب وار، همواره در کنار او و در خدمت انقلاب و مردم مسلمان بود.
پس از تحویل گروگان ها، عباس به عضویت سپاه پاسداران درآمد و در مرکز آموزش سپاه منطقه ۱۰ به فعالیت پرداخت. او شبانه روز در سپاه کار می کرد و در دستگیری منافقین بسیار می کوشید، طوری که منافقین ترور او را در برنامه های خود قرار داده بودند.
از اوایل جنگ تحمیلی نیز در جبهه ها حضور یافت. در عملیات بیت المقدس، فرمانده یکی از گردان های تیپ محمد رسول الله (ص) بود که در آن عملیات از ناحیه صورت مجروح و مدتی در بیمارستان بهارلو بستری شد، اما کمی که حالش بهتر شد، دوباره راهی جبهه گردید.
در سال ۱۳۶۲ هم از طرف سپاه نامش برای زیارت حج درآمد و با هدف تبلیغ انقلاب اسلامی، به حج رفت ودر آنجا به فعالیت سیاسی پرداخت. همچنین از عملیات والفجر ۱، به ریاست ستاد لشکر ۲۷ منصوب شد و در عملیات های والفجر ۳، و ۴ نیز در این سمت، در کنار فرمانده پر آوازه لشکر ۲۷، محمد ابراهیم همت، برای پیشبرد اهداف عملیات تلاش می کرد.
سرانجام حاج عباس ورامینی پس از بازگشت از مکه، در نیمه شب دوشنبه ۲۸ آبان ۱۳۶۲، در عملیات والفجر ۴ در پنجوین، بر اثر اصابت ترکش خمپاره به آرزوی دیرین خود رسید و شهد شهادت را نوشید.»۱
به روایت سردار شهید ابراهیم همت
محمد ابراهیم همت در جریان مصاحبه راوی لشکر ۲۷ با وی؛ پیرامون مهم ترین ویژگی های شخصیتی شهید عباس ورامینی گفته است:
حاج عباس ورامینی؛ یکی از امیدهای آینده انقلاب و کشور ما بود. ایشان را من به خاطر تعاریفی که شنیده بودم، از سپاه تهران به لشکر آوردم. چون می دانستم در عملیات فتح المبین، فرمانده گروهان در گردان حبیب بن مظاهر و در عملیات الی بیت المقدس هم معاون گردان مقداد بود.
موقعی هم که در بسیج تهران کار می کرد، تا حدودی ایشان را می شناختم. از روز اول که به ستاد لشکر ۲۷ آمد، به زور او را رییس ستاد گذاشتیم. مثل ماهی بود که مرتب می خواست از دست آدم لیز بخورد و توی دریای عملیات برود.
من ایشان را بنا به تکلیف در ستاد بکار گرفتم. خیلی روی حاج عباس کار کردیم تا ساخته شد و رشد کرد؛ قبل از عملیات والفجر مقدماتی، مسوول ستاد سپاه ۱۱ قدر شد، بعد هم در والفجر ۱، مسوول ستاد قرارگاه نجف بود.
اخیرا برای عملیات والفجر ۴، تصمیم گرفته بودم ایشان را از ستاد رها کنم. همین کار را هم کردم و برادر رسول توکلی، جایگزین ایشان شد. تصمیم داشتم حاج عباس برای تصدی مسوولیت معاون دومی لشکر، در این عملیات ساخته بشود. نمی خواستم بگذارم توی عملیات برود، می خواستم کنار خودم و فرمانده تیپ ما باشد
قرار شده بود ایشان با برادر مهدی خندان، در رها کردن نیروها، به برادرمان عباس کریمی کمک بدهند که خودش هم یک مقدار ساخته بشود. روز قبل از شروع مرحله چهارم عملیات، عجیب به من التماس می کرد و می گفت، حاجی؛ دلم گرفته است، می خواهم توی عملیات بروم، حتی گریه می کرد.
خیلی عجیب بود. انگار خدا او را می طلبید و خیلی اصرار کرد. چند روز قبل هم دوتا ترکش به دستش خورده بود. خیلی عجیب و قسمتش بود، رفت و به شهادت رسید.
من دنیایی خاطره از ایشان دارم؛ از خشوع، خضوع و ولایتپذیری او. عجیب ولایتی بود. در انجام وظایفش، بدون اجازه ردهبالاتر، حتی آب هم نمیخورد، خیلی مخلص بود. خیلی شیفته بود، با همه آدمها، برخورد عالی داشت، خیلی مدیریت داشت، خیلی کیفیت داشت، خیلی توان داشت، خیلی اخلاص داشت، خیلی ایثار داشت، خیلی خضوع داشت.»2
منابع:
۱-شیری، حجت، اطلس لشکر ۲۷ محمد رسولالله (ص) در دوران دفاع مقدس، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ اول، سال ۱۴۰۰، ص ۱۴۵
۲-بابایی، گل علی، کوهستان آتش، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، نشر بیستوهفت بعثت، چاپ اول، ۱۳۹۹، صص ۷۵۳،۷۵۴
